ҰРПАҒЫНЫҢ ЖҮРЕГІНДЕ ӨЛМЕЙДІ

1931-де, өткен ғасыр, заманда,

Бар қазақтың намыс-кегі тапталғанда табанда.

Үркін үдеп, аштық жайлап, социализм сəн құрып,

Жауап таппай жүрген кезде, бұл не деген сауалға.

Қарасазда, қараша үйде, Елшенбүйрек маңында,

Қарасулар қоршап жатқан жұпыны бір ауылда.

Дүниеге келді бір ұл, күйзелісті күндерде,

Тəлейіңнен көргін деді бағың, əлде сорыңба.

Қиындыққа толы болып, өмір деген жол үсті,

41-дің қырғынында, сезіп жатты соғысты.

Біл балалар, Мұқағали атаңның,

Сəбилігі, балалығы, осы тұспен тоғысты.

Елім-ай-деп, Жерім-ай-деп қабырғасы сөгілген,

Асылым-ай, Ерім-ай-деп жасы аққан көзінен.

Еңіреген үлкендердің естіп аза дауысын,

Ақ қағазға алғаш рет қаралы жыр төгілген.

Азалы жыр артта қалып, бірте-бірте күн өте,

Өгіз аяң жоқшылықпен жылжыды алға күресе.

Ойлады ол жаныменен, болмысымен сезініп,

Муза болар деді бір күш, егер мені сүйесе.

Өлең болды өміріне силағаны Алланың,

Поезия мұхитына сусындатты жан нəрін.

Қара өлеңге шапан жауып қайтарам деп Халқыма,

Жүректегі нар сенімге сабақтады арм анын.

Одан кейін жаза берді, жаза берді жалықпай,

Өлеңдері бола берді жерге түскен жарықтай.

Жырларында кейде мұң бар, кейде шаттық шарықтап,

Елге деген махаббаты көкке ұшты қалықтап.

Қарсыластар қанша мəрте жолықсада азулы,

Жаза берді, жаза берді, тоқтатпады жазуды.

Кеудесінен итергендер, шалатындар аяқтан,

Шын тұлпарды кере алмайтын адамдардан табылды.

Елемеді дұшпандардың ала көзін, табасын,

Қиналғанда жан рахатын жыр жазудан табатын.

Ұлы жүрек тоқтағанда ұлы мұра қалдырып,

Қалың Елі Қазағының алды əділ бағасын!

Ұлы ақын жырда жаққан, ұлы шырақ сөнбейді.

Мəңгі оның өлеңдері бұғаттауға көнбейді.

Жанын Алла алсадағы, тəнін жер,

Биік рухы ұрпақтардың жүрегінде ӨЛМЕЙДІ!!!

Шеризат МЕКЕБАЕВ