Қара түнек үй…
Күндердің бір күнінде мен бір бақытты отбасының тұңғышы болып дүниеге келіппін. Менің артымнан екі інім, бір сіңілім дүниеге келді.Ата-анамызбен бақытты балалық шақта өмір кешіп жатқан отбасының бірі едік.
Шамамен 12 жасқа келгенімде анам алғаш рет дәрігерге қаралып, бірнеше күнге емханаға жатып қалды. Сол кезде бірнеше күнге үйіміз қара түнекке айналғандай болып сезілді. «Бізге жетеді» деп пісіріп кеткен нан анашым келмей-ақ таусылып қалды. Сонда әкем мені мақтауын асырып «Менің қызым мықты» деп алғаш рет нан ашытып пісіруді үйретті. Сөйтсем әкем екеуіміз абыр – сабырмен илеген нанға ашытқы салуды ұмытып кетіппіз. Сонымен қара түнекке айналған үйде, сартаптанып пісірген нанды жеп күнелте тұруға тура келді. Осы кезден бастап маған бір үйдің шаруасын мойныма алуға тағдыр өзі жол сілтеді.
Анам дәрігерге қаралып, үйге қалай келді, солай күннің нұры біздің шаңыраққа нұрын шашып тұрғандай сезілді. Терезеден шашылған күннің шуағы мен анамның аялы алақаны керемет бір әлемге әкеткендей сезімде болатынмын. Бірақ бұл қуаныш ұзаққа созыла қоймады. Сырқаты одан ары күшейіп, көз алдымда шөге бастады.
Менде балалық арман болған жоқ. Тек арманым анашым ауруынан айықса екен деп тілейтінмін. Себебі, ана жоқ үй қара түнекке айналатынын мен жақсы білдім. Бірақ менің арман – тілектерім аяқ асты болды. Балалық арманым орындалмады. 31 тамыз 2002 жылы мен 16 жаста болғанда анам өмірден өтті.
Біздің үй мәңгілікке қара түнекке айналды. Мен үшін өмір тоқтап қалғандай болды. Өмірдің ешқандай да мәні қалмаған сияқты. Шынымды айтқанда, мен өмір деген үлкен теңізге бет қаратып жүзуге мүмкін болмайтындай күйге түстім. Басыма түскен тағдырымды мойындай алмай, теңіздің толқындарымен арпалысқандей күй кештім… Алла өзі бізге күш- қуат берді ме!? Өмір өз жалғасын тапты. Мәнсіз уақыт артынан уақыт өтіп жатты. Өлмектің артынан өлмек жоқ екен. Тірі адам тіршілігін жасайды… Әкем бізге әке де болды, ана орнына ана да болды: тағдыр өзі үйретті. Тағдыр мені біржола ананың ыстық алақанынан, ананың ыстық мейірімі дегенін мүлдем маңдайымнан алып тастады. Өмір неге сонша қатығез деп ойлаймын? Неге мен? Неге менің маңдай сорым?.. Біраз уақытқа дейін тағдырдың басыма салған тәлкегін мойындай алмай жүрдім. Ана туралы өлеңдерді, әндерді тыңдай алмайтынмын, себебі ол мен үшін емес, маған арналмаған… Ана туралы өлеңдер орындалған жерде сауытын киген батырдай жүрекке қанжардың ұшы тиіп кетпесін деп, ішкі жан дүниеме бой алдыртпай отырған кездерім де болды. Өмірдің осындай арпалыстарын басымнан өткізгеніммен, тағдыр өз дегенін мойынсындырмай қоймайды екен. Тағдыр менің де басымнан сипады ма!? Алла тағалла менің де жүрегімды жылытты. Сүйікті жар, мейірімді ана қылуды нәсіп етіпті. Анам өмірден өткенде киген сауытымды шешіп, өмірден өткен-кеткенді саралап өмір сүруді үйретті. Мен де қазір біреудің сүйікті жарымын, біреудің мейірімді анасымын…
Мөлдір Молдажанова,
Алматы қаласы, №158 ЖББМ
қазақ тілі мен әдебиеті мұғалімі.
