БАЛА ҒАШЫҚ – 2

Оған қанша жолағым келмесе де кезігіп қала беретінбіз. Одан қашып түскі тамаққа бармайын десем шабыста жалғыз тағы қала алмаймын. Ал ортақазанға барсам онымен кездесетінім белгілі. Осылайша екеуміз үнемі түскі демалыс сәтінде ғана кездесіп қалып жүрдік. Мен елемеген күй танытамын. Десем де ішкі жандүнием басқаша бір сезімнің әсеріне ұшырағаны айдан анық еді. Қанша мойындағым келмесе де жүрек құрғыр тыпыршып бір орында тұрмайтын секілді. Күн өткен сайын көңілде алабөтен бір сезім артып бара жатқандай болды. Кешкісін мені Қанат жездем алып кетеді. Ал олар ортақазанда қонып қалатын. Артыма қарай-қарай кетемін. «Тезірек таң атса екен» деген тілек тұрады көкейімде.
Осылай күндерге күндер ілесіп уақыт өтіп жатты. Бұла махаббат жүректі ауыртып, көруге құштар көңілге жабысып алып ұшып-қонып жүріп жаттым. Әдеттегідей түскі үзілістен кейін үлкендерден бөлініп кетіп алқақотан отырып алып ән айтамыз, әңгіме айтамыз. Ондай кезде С. міндетті түрде мондалинмен «Кәмиләны» айтатын.
Мен отырмын жұпар ағаш қасыңда,
Неге отырмын сүйгенім жоқ қасымда?
Махаббаттың уын ішіп жүргенше,
Неге өлмедім бала сәби жасымда?, – деп басталар ән жүрегіме қыл бұрау салғандай болып әсер ететін. Оның дауысы қоңыр, әрі мұңлы сарынға толы болатын.
Бір күні қатты ауырып 2 күн жұмысқа бармай қалдым. Екінші күні түс ауа үлкен әкпем әңгіме арасында «Анау бетте ақ боз атқа мініп келіп екі жігіт жатыр. Екі көздері біздің үйде. Басында бүлдірген тере келгендер ме деп едім. Міне 1 сағаттан астам уақыт өтті. Кетер емес. Не бүлдірген термейді. Осылай қарап жатады да қояды»,- деді. Бүйрегім «бүлк» ете түсті. Түк білмегендей отырдым. Бірақ жүрегім құрғыр аузыма тығылып бара жатқандай.
Сәл уақыт өткен соң әпкем мені су әкелуге жұмсады. Есік алдына шығып қатар жатқан бетке көз тастадым. Шынымен-ақ ақ боз атты тұсаулап жіберген екі адам біздің үйге қарап жатыр екен. Мен далаға шыққан соң орындарынан тұра бастады. Бұлар анық солар еді. Сәлден соң екі шелекті иінағашқа іліп алып су әкелуге кеттім. Біздің су алатын бұлағымыз да тура солар жатқан белдің бергі жағында болатын. Бұлақ басына жақындағанда олар да маған қарай жылжи бастады.
Біз бұлақ басында кездестік. Күнге тотыққан жүздерінен шөлдеп тұрғандары көрініп-ақ тұр. Амандықтан соң шөмішпен су алып ішті. «Сені кешелі бері көрмеген соң қасыңдағылардан сұрап едім ауырып қалғаныңды айтты. Б. екеуміз бригадирдің атын сұрап мінгесіп келдік. Ол кісі іздеп жатқан да шығар»,- деді қасындағы Б-ға қарап.  Мен де тыпыршып тұрмын. Біздің бұл тұрысымыз үйдің ішіне алақанға салғандай болып көрініп тұрған болатын. Үй жаққа қарасам есік алдында анашым мен әпкем біз жаққа қарап тұр екен. Мен ертен жұмысқа баратынымды айтып қайтып кеттім. Олар да аттарына мінгесіп алып Шайтансайға бет алды.
Үйге келсем анам мен әпкем «Жаңағы кімдер екен?» деп сұрады. «Шөптегі балалар ғой. Бүлдірген теруге келіпті. Шөлдеген екен, шөмішпен алып су ішті»,- дедім көзімді төмен салып. «Апыр-ау, бүлдірген тек осы жерде ғана өсе ме екен?» деп әпкем үйге кіріп бара жатып бір «күңк» ете түсті. Ертесінде анамның қарсылығына қарамай жұмысқа шығып кеттім…
(жалғасы бар)
26.02.2024 жыл.
Алматы қаласы.